Forums

Oei, wat een lastige situatie! Ik denk dat  niemand 14 jaar een eetstoornis wil, maar ik kan me wel voorstellen dat hij gewoonweg niet gelooft dat hij beter kan worden. En dat hij op dit moment nog te veel positiefs uit zijn eetstoornis haalt (hoe lastig dat voor een buitenstaander ook voor te stellen is) om er afstand van te willen nemen.   Je kan iemand niet zover krijgen dat hij beter wil worden of hulp wil zoeken. Dat is zuur en hard om te zeggen, maar ik denk dat je jezelf anders enorm gaat frustreren. Dat is ook precies wat een eetstoornis voor de omgeving zo moeilijk maakt: als dierbare sta je in feite machteloos. Ik denk dat de vraag eigenlijk is: Wat kun en wil jij voor hem betekenen qua contact en steun, ongeacht of hij ooit in behandeling wil? Hoeveel tijd en energie kun en wil je realistisch gezien in contact met hem steken en welke grenzen heb je?   Het is hoe dan ook ontzettend waardevol voor hem, en zegt veel over hoe jij zelf in elkaar zit, dat je hem niet zomaar wil laten vallen! Dat je hem nog niet overtuigd hebt dat behandeling een goed idee is, betekent zeer zeker niet dat jullie contact geen zin heeft. Hij moet enorm eenzaam zijn, dat kan niet anders.   Heel veel sterkte!

Hallo allemaal,   Ik ken iemand die een eetstornis heeft, boulimia, al 14 jaar. Ik ken die persoon iets langer dan 4 jaar. Zijn familie hebben geprobeerd om met hem te praten om hulp te zoeken maar er werd altijd boos op hun gereageerd en ze stopten met proberen. Die persoon woont alleen, helemaal alleen. Heeft geen kinderen, geen werk, geen studie, niks. Alleen hij en de eetstornis. Ook geen vrienden zo ver ik weet. Gaat met mij en familieleden vooral om via Whatsapp en telefoon. Dus ziet ons zelden ook. De laatste maanden denk ik dat het nog slechter met hem gaat. Ik denk dat de eetbuien elke dag gebeuren. Ik heb de laatste paar maanden een paar keer geprobeerd met hem te praten om hulp te gaan zoeken, tenmiste bloedonderzoek te gaan doen, dat ik graag wil helpen...maar die persoon is nog niet klaar om hulp te gaan zoeken. Zegt dat het het goed  vindt zo voor nu, dat die geen hulp nodig heeft. Hij praat ook nog niet open over de eetstornis, zelfs via berichten niet. Ik heb zijn huisarts gebeld en om hulp gevraagd maar die kan niks doen. Die persoon moet zelf bellen en gaan wat ik wel snap natuurlijk. We kunnen hem niet dwingen. Alleen de zorgen van mij zijn heel groot. Helaas toont zijn familie niet echt interesse. Ze zeggen laat hem en dat is(ik ben schoonfamilie).  Mijn vraag is wat kan ik voor hem doen? Hoe kan hem helpen te willen veranderen? 14jaar lang en nog niet klaar om te veranderen? Ik vind het heel jammer voor die persoon, hij verpest zijn leven, maakt zich kapot.  Moet ik hem met rust laten en wachten tot die zelf beslist te gaan veranderen? Ik durf zelf ook niet veel erover te praten. Ik vrees dat ik het slechter ga maken. Dus heb echt adviezen nodig.  Alvast bedankt 

Dit is een artikel waar het een en ander wordt uitgelegd door een vrouwelijke gynaecoloog. Misschien heb je daar wat aan.. Vanwege lengte in spoiler. 😉    Succes en welkom op het forum!