Forums

@IV93 Ik denk dat er ook domweg geen ruimte voor is. Tenminste wat ik weet van de themamiddagen die ik bezocht heb, is dat het echt een grote groep is die komt. Als daar dan ook nog cliënten van buiten HC bij zouden komen, zou het domweg niet meer te behappen zijn voor degenen die de middag leiden. Ik denk dat eerder de vraag moet zijn: waarom organiseren niet álle instellingen die met eetstoornissen (en andere psychische stoornissen) werken soortgelijke middagen? Dan zou iedereen geholpen zijn en ben je ook niet afhankelijk van een andere instelling die het alleen biedt voor eigen cliënten.
Wat ik overigens wil noemen: de betrokkenenavonden/groepen die elk jaar op alle locaties gedraaid worden zijn WEL open voor partners/ouders/brussen van cliënten van buitenaf. Dus dan hoef je niet persé betrokkene te zijn van een cliënt van HC om deel te mogen nemen. 

Ik verblijf nu in Oeganda dus ik kan sowieso niet deelnemen aan dergelijke bijeenkomsten. Wel vind ik het altijd erg jammer dat dergelijke bijeenkomsten enkel voor HC cliënten zijn. Ik begrijp dat er ergens een grens getrokken moet worden hoor.... Alle begrip daarvoor. Jullie doen onwijs je best ❤️. Maar niet voor iedereen is behandeling bij HC mogelijk. Verzekeringstechnisch, wegens de lange wachtlijsten of simpelweg omdat behandeling niet aansluit (comorbiditeit of andere redenen). Terwijl degelijke themabijeenkomsten wel heel waardevol en nuttig kunnen zijn. 
Als er in de toekomst ruimte en opening zou zijn voor meer deelnemers zou dat echt geweldig zijn  ! 

Hallo @speranza,   Wat een lastige situatie! En wat naar dat mensen je zo hebben behandeld, en dat voor mensen die in de zorg werken! De vraag is ook maar of je daar überhaupt hadden willen stage lopen  .    Ik vind het lastig in te schatten of je wel of geen openheid moet geven. Zelf heb ik dat bij sommige stages wel gedaan maar bij anderen heb ik het pas later verteld. Ik weet nog dat ik het een keer aan de directrice van een school vertelde (ik deed toen Pabo) en dat zij er heel positief op reageerde, haar dochter bleek ook een eetstoornis te hebben dus ze herkende veel en had veel begrip voor de situatie. Echter is dit natuurlijk niet altijd zo. Ik denk dat het voor jou belangrijk is dat je gaat aanvoelen waar het eventueel wel of niet zou kunnen, maar het blijft altijd een gok. Ik denk wel dat het zonde is dat je onzeker bent geworden over jezelf door de negatieve ervaring. Juist mensen met een eetstoornis hebben veel mooie kwaliteiten, alleen zie ik vaak dat ze de lat voor zichzelf erg hoog leggen, waardoor zij hier vooral zelf last van hebben.    Tip is dus... vooral trouw blijven aan jezelf en aanvoelen of je het wel of niet gaat vertellen. De reactie van de ander heb je helaas geen controle over en  zegt niet altijd iets over jou.   Veel succes!