De zomer en een eetstoornis gaan vaak lastig samen. De dagen op het strand, zomerse kleding en gezellige barbecues met vrienden zorgen voor veel stress. Onze Ervaringsprofessional in Nijmegen Loïs Goris kan dit als geen ander begrijpen. Vanaf haar veertiende kampte ze met een combinatie van anorexia en boulimia, waardoor de zomer altijd weer een grote uitdaging voor haar was. Inmiddels is ze hersteld en kan ze volop genieten van de zomer. In onderstaand blog blikt ze terug op de tijd dat haar zomers in het teken stonden van het streven naar het ‘perfecte beeld’ en wat je eraan kan doen om dit gevoel niet te laten overheersen.
 
Lees hier de blog van Loïs: https://humanconcern.nl/blog/terugblik-op-mijn-zomers-met-een-eetstoornis/ 

Een eetstoornis hebben is al lastig genoeg. Zeker als je het geheim probeert te houden voor je omgeving. Misschien schaam je je ervoor, of weet je niet hoe je het moet brengen. Of misschien is je omgeving wel op de hoogte, maar merk je dat je het lastig vindt te blijven communiceren hierover. Begrijpelijk!
 
Ook oud-cliënt van Human Concern Daphne had hier moeite mee toen zij nog een eetstoornis had. Om anderen te helpen, heeft ze een blog met tips geschreven hoe je je naasten kan vertellen over jouw eetstoornis en hoe je het gesprek op gang houdt. 
 
Je leest haar blog via de volgende link: https://humanconcern.nl/blog/blog-oud-client-daphne-hoe-vertel-je-iemand-over-je-eetstoornis/
 
Heb jij nog tips hoe je dit kan aanpakken of wil je je eigen ervaring hierover delen? Laat het hieronder weten om op deze manier weer andere iovm'ers te inspireren!
 
Liefs, 
 
Saskia van Human Concern

Lieve Ik ook van mij'ers, 
 
Wellicht is het jullie al opgevallen, er is vandaag een upgrade uitgevoerd op het forum. Ook ons forum moet af en toe met de tijd meegaan, en daar horen ook wat kleine uiterlijke aanpassingen bij.
 
Wij hebben een tijd te maken gehad met technische problemen op de achterkant van het forum. Dit was niet voor jullie zichtbaar en had hier verder ook geen invloed op gelukkig. Het probleem is vandaag verholpen, waar ook het aanpassen van de oudere versie van het forum bij hoorde. Deze upgrade moest ik direct uitvoeren, hierdoor is het helaas niet gelukt een update te geven hierover. De site lag er vanmiddag even een half uurtje uit, wellicht heb je dit gemerkt met inloggen. Mijn excuses als dit voor verwarring heeft gezorgd, dat is niet mijn bedoeling geweest. 
 
Liefs, 
Saskia 

Lieve Ik ook van mij'ers, 
 
Een aantal van jullie zullen misschien al in behandeling zijn voor een eetstoornis en met vallen en opstaan hun weg naar herstel bewandelen. Misschien ben jij nog zoekende naar een juiste behandeling of vind je het nog spannend deze stap naar herstel te zetten. Begrijpelijk, want spannend is het zeker! Toch hopen wij vanuit Human Concern zoveel mogelijk mensen met een eetstoornis te helpen in hun weg naar herstel. Want ja, óók jij kan herstellen van een eetstoornis! 
 
Om op een laagdrempelige manier kennis te maken met Human Concern, geeft onze Ervaringsdeskundige @Asli Hoek daarom op dinsdag 30 maart een webinar over de behandelmogelijkheden van Human Concern. Van 16.00 uur tot 17.00 uur zal zij alles vertellen over onze visie, het werken met Ervaringsprofessionals en de behandelmethodes en geeft ze graag antwoord op al je vragen. Wil je hier graag bij aanwezig zijn? Meld je dan aan via deze pagina! 
 
Hopelijk tot dan 🤗
 
Liefs, 
Saskia en Asli van Human Concern

In het tweede leerjaar van de middelbare school had ik de meest prettige mentor ooit. Hij was vriendelijk, vrolijk, ietwat druk, maar ook een prettig persoon om eventueel je verhaal bij kwijt te kunnen.

Iedere dinsdagmiddag liep ik door de biologievleugel om naar huis te gaan. En iedere dinsdagmiddag twijfelde ik om even het biologielokaal van mijn mentor in te lopen, om te vragen of hij misschien even tijd voor mij had. Ik wist dat het niet goed met mij ging en wilde ondertussen wel iets aan mijn situatie veranderen. Iedere keer liep ik langs, maar durfde ik er niet in.

Ondertussen was er ook een balletje gaan rollen bij de huisarts. Niet veel later werd ik doorverwezen naar de GGZ en kreeg ik de diagnose eetstoornis NAO, oftewel: Niet Anders Omschreven. Mijn huisarts gaf aan het een goed idee te vinden om mijn mentor in te lichten over deze diagnose, ondanks dat het schooljaar nog maar twee maanden zou duren.

Daar hakte ik de knoop door: ik vroeg mijn mentor of hij even de tijd had om te praten. We liepen naar het biologielokaal en bleven staan, terwijl mijn vriendinnen nieuwsgierig door het raam keken. Mijn mentor wuifde ze weg. Toen vertelde ik dat ik gediagnosticeerd was met een eetstoornis. Dat ik al minstens twee maanden van plan was om langs te komen, durfde ik er niet bij te vertellen. Ons gesprek was voor mij de eerste echte grote stap op het gebied van hulp vragen en patronen doorbreken.

Hierna gaf ik mijn mentor vaak briefjes op het moment dat ik echt niet meer wist wat ik moest doen en een luisterend oor of hulp nodig had. Voor hem was dit prima. Hij vond dat ik mooi kon schrijven en zei weleens als een soort grapje dat ik een boek moest schrijven. Dat boek is er gekomen. Ik zeg niet dat jullie ook een heel boek op de plank moeten brengen om zo patronen te doorbreken, maar mij heeft het enorm geholpen om gedachtes terug te lezen. Ik kon er dan beter op reflecteren en kon beter inzien of mijn gedachtes wel reëel waren.

Voor mijn zijn drie punten essentieel voor het doorbreken van patronen en die tegelijkertijd alles te maken hebben met hulp vragen:
* • Een prettig gesprekspersoon waar ik mij veilig bij voel
* • Motivatie om hulp te willen vragen of patronen te willen doorbreken
* • Het op een rijtje krijgen van gedachtes

Met motivatie bedoel ik niet meteen dat ik sta te springen om ermee te beginnen, maar wel dat ik toe ben aan verandering. Als ik nu om hulp wil vragen, sta ik nog steeds met knikkende knieën, zwetende handen en een brok in mijn keel te stuntelen. Ik heb geleerd dat het perfecte moment om patronen te doorbreken of iemand aan zijn jas te trekken niet bestaat. Het is voor de meesten heel spannend om hier stappen in te zetten, maar stukje bij beetje zal je dit verder helpen naar de top: naar een fijner leven waarin het oké is om iemand soms om hulp te vragen.

Liefs,

Maartje1