LES, 90 % herstel, functioneren en relaties

[openocean]

Oef, ik kom deze discussie nu net tegen en veel herkenning, maar confronterende herkenning. 

Op 29-12-2020 om 20:26 zei Marion:

Soms vraag ik me af of er niet altijd een deel van ons een soort van "verzachting" nodig heeft om het leven aan te kunnen. In welke vorm dan ook. Soms vraag ik me af de "fout" wel bij ons ligt. Misschien ligt de fout wel bij dit veeleisende leven. 

Deze. 

 

Op 30-12-2020 om 07:19 zei Spike:

Ja, wat jij schrijft voelde ik al, maar werd me nog veel duidelijker door het boek "Verbinding verbroken" van Johann Hari. Helaas hoor je toch altijd weer dat ook al leggen we de "schuld" bij de maatschappij, we zelf verantwoordelijk zijn voor hoe we daarmee omgaan...

En dit en ik ga dat boek ook maar eens opzoeken al durf ik 't bijna niet te lezen. 

 

Ik weiger zo verder te leven met m'n es, ook al kan ik 't terugbrengen naar betere kwaliteit. Heb dit gehad en dan was 't af en toe terugval of burn out en bij mij toen ook veel feestjes, studeren en alcohol, maar ik voelde me top... 

 

Steeds meer mensen in m'n omgeving beginnen 't ook te zeggen. Dat het misschien er altijd zal blijven, met dat vooruitzicht kan ik moeilijk overweg. Naar mijn idee sta ik voor een soort keuze waarbij als ik hoog wil functioneren ik altijd een aantal deksel op putten dicht moet houden en dat dit dan veel energie kost. Mijn hoop (en die hoop vind ik zo eng, want zo vaak teleurgesteld) ligt nog bij deze behandeling (nog maar minder dan een half jaar te gaan). De emdr heeft iig wel veel angst etc weggenomen dus dat is een zekere toevoeging geweest. Maar ik wil niet ziek blijven. Alleen... Laatst zei m'n vader dit: 'als jij iets wil dan ga je ervoor en krijg je 't altijd voor elkaar, maar dat stemmetje in je hoofd is nog steeds niet weg, dat is zo sterk' en ik zei: 'ja maar ik ben er nog wel, ik win steeds nog wel en ik wil dat stemmetje weg' en toen klapte er een realisatie binnen van wat als dit niet mogelijk is....